หนึ่ง เอกภพ

ฉันเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเขาอย่างอาจหาญ ทั้ง ๆ ที่ใบหน้านั้น ยังคลอไปดวงน้ำตา และร่างกายก็สั่นงันงก

ก่อนจะสะดุ้งตกใจ เมื่อมีเสียงแสนคุ้นหูอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมา พร้อมกับการปรากฏตัวของเขา “นางสาวฝันหวาน เป็นสุข เกิดเมื่อวันที่ 5 มกราคม 2535 และประสบอุบัติเหตุพัดตกตึกเสียชีวิตเมื่อวันที่ 5 มกราคม 2567 อายุครบ 32 ปีบริบูรณ์ แต่ด้วยใจผูกจิตกับคนรัก มีความไม่อยากตายด้วยกันทั้งคู่ เมื่อเลือดของทั้งสองมาบรรจบรวมกันเป็นหนึ่ง เลยทำให้เกิดเรื่องเหนือธรรมชาติขึ้น กล่าวง่าย ๆ ก็คือ ทั้งคู่ได้หยุดห้วงเวลาของชีวิตหลังความตายลง”

คำพูดของชายคนนั้น ทำเอาฉันถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว “ชะ…ชา”

ฉันเรียกชื่อคชาออกไปเสียงสั่น ๆ อย่างไม่อาจห้ามความตกใจของตนเองเอาไว้ได้ เมื่อหันไปเห็นคชายืนสวมเพียงกางเกงโจงกระเบนสีแดงเข้ม ค่อนไปทางมอ ๆ เปลือยท่อนอก ในมือถือหนังสือเล่มหนึ่งอยู่

“คนเราตายแล้ว ไม่อาจหวนคืนได้ ไม่ว่าหวานจะย้อนเวลากลับมายังไง ก็ช่วยให้ชากลับไปไม่ได้หรอกนะหวาน” เขาส่งยิ้มกลับมาให้ แต่คำพูดนั้นมันเหมือนกับเป็นสายฟ้าเส้นใหญ่ ฟาดลงมากลางหัวใจของฉัน

“ตะ…แต่ แต่หวานยังไม่อยากตาย” ฉันพูดออกไปทั้งน้ำตา

“แต่ด้วยจิตอันแรงกล้าของนางสาวฝันหวานกับ…” คชาพูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะหันไปมองทางนายท่าน ที่นั่งอยู่บนแท่นหิน เรียกสายตาสีแดงเลือดให้หันไปมองสบตากับตน 

แล้วคชาก็พูดออกมาอีกครั้ง “ด้วยจิตตั้งหมั่น ในวาระสุดท้ายของชีวิต ได้ก่อเกิดสัญญาหรือพันธะแห่งเลือดขึ้น เลยทำให้ทั้งสองได้กลับมาพบกันอีกครั้งในวันนี้ และนับจากนี้ไป ให้ถือว่านางสาวฝันหวานได้เกิดใหม่ในร่างเดิม แทนการตายเมื่อวันนั้น”

“คชา…” ฉันเบิกตากว้าง ไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง ก่อนจะหันไปมองคนบนแท่นหิน และเห็นว่าเขาเองก็กำลังมองฉันอยู่ 

สายตาคู่นั้น ทำให้ฉันอยากจะก้าวถอยหนีไปทางด้านหลัง แต่ก็ไม่อาจจะสั่งให้เท้าตนเองขยับได้ เพราะตอนนี้ขาทั้งสองข้าง มันแข็งทื่อไปหมดแล้ว

ร่างกายสูงใหญ่บนแท่นหินนั้นลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทำให้ฉันได้เห็นว่าตัวของเขาใหญ่มากกว่าที่คิด ถึงขนาดความสูงของฉัน อยู่เพียงแค่เอวของเขาเท่านั้น

เขาก้าวเท้าลงมาข้างหน้าหนึ่งก้าว เสียงดังกึก… พร้อมกับชี้หน้าของฉัน “ในเมื่อย้อนเวลากลับมาแล้ว ก็จงไปจุติอยู่ในร่างเดิมซะ”